FETÖ iltisaklı olduğu gerekçesiyle devlet tarafından el konulan KOZA Holding’e ilişkin Eskişehir’deki Kaymaz Altın Madeni üçüncü kapasite artışı için bastırıyor.
TMSF’ye devredildikten sonra AKP’nin atadığı kayyumlar tarafından yönetilen Koza’nın Türkiye’ye yayılmış Ovacık (Bergama-İzmir), Mastra (Gümüşhane), Çukuralan (İzmir), Kaymaz (Eskişehir), Himmetdede (Kayseri), Çoraklıtepe (Balıkesir), Kubaşlar (Balıkesir) ve Mollakara (Ağrı) isminde 8 altın madeni bulunuyor. Bunlardan Çoraklıtepe cevheri bittiği için kapanırken, Kubaşlar ve Mollakara hazırlık evresinde öbür beşi ise çalışır durumda.
ÜÇÜNCÜ ZEHİRLİ ATIK BARAJI
Koza’nın Sivrihisar yakınlarındaki Kaymaz köyüne bitişik olarak açtığı Kaymaz Altın Madeni üçüncü kapasite artışı için Etraf, Şehircilik ve İklim Değişikliği Bakanlığı’na başvurdu. Şirketin üçüncü ÇED raporu onaylanırsa, Kaymaz köyünün yanı başına, 40 metre yüksekliğinde 5,5 milyon metreküp kapasiteli ÜÇÜNCÜ ZEHİRLİ ATIK BARAJI inşa edilecek.
Öte yandan planlanan kapasite artışı kapsamında tesisi besleyecek toplam cevher ölçüsü 2 milyon 872 bin 356 ton olacak. Bu ölçünün yalnızca 172 bin 356 tonu Kaymaz’daki kapasite artışı yapılacak alandan, geriye kalan 2 milyon 700 bin ton cevher ise Çanakkale’nin Serçiler ve Terziler köyleri yakınlarında yer alan Koza’ya ilişkin bir öbür altın madeninden taşınacak. Koza’nın Çanakkale’deki bu madeniyle ilgili ÇED süreci de devam ediyor. Yani işler planladıkları üzere giderse, her gün 149 kamyon Çanakkale-Kaymaz ortasında 500 kilometrelik bir yolda cevher taşıyacak.
TÜRKİYE UCUZ ÜLKE
Peki maden şirketi bunu nasıl göze alıyor? Yani şirket yakıtın bu kadar değerli olduğu bir periyotta Çanakkale’den Sivrihisar’a 500 kilometrelik yoldan cevher taşımayı nasıl düşünebiliyor? Bu sorunun cevabı çok açık. Zira altın madencileri için TÜRKİYE SUDAN UCUZ.
Dünyada siyanür liçlemesiyle altın üretilen madenlerde maliyetler ons başına 900 dolar civarında. Türkiye’de maliyetler 300 dolara inmiş durumda. Bir ons altının satış fiyatı ise 2 bin dolara ulaştı. Yani ons başına çıkar neredeyse 1700 dolar civarında. Kar bu türlü büyük olunca da her şeyi göze alabiliyorlar. Milletin dağları, ormanları, meraları, yaylaları, su kaynakları, köyleri onlar için ucuz bir meta. Sistem bu türlü devam ederse bütün Eskişehir’i ve hatta bütün Türkiye’yi param kesim edip lime lime liçleyecekler. Anlaşıldığı kadarıyla Kaymaz’ı SİYANÜR LİÇLEMESİ MERKEZİ olarak kullanmak istiyorlar. Motamot Bergama’da Ovacık Altın Madeni’nde yaptıkları üzere.
DÖRDÜNCÜ VE BEŞİNCİSİ YOLDA
Şirketin hazırladığı ÇED raporuna nazaran, 5 milyon 500 bin metreküp kapasiteli üçüncü zehir barajının da yaklaşık 10 yılda dolması öngörülüyor. Bu demektir ki 10 yıl sonra dördüncüsü ve beşincisi de yapılacak. Yani Kaymaz ve etrafı sonsuza kadar zehirli atıklarla ve zehirli atık barajlarıyla yaşamak zorunda kalacak.
ÇED raporunda deniliyor ki, “Çalışacak çalışanın büyük bir kısmı yöre halkından istihdam edilecektir. Projede tecrübe kazanan yöre halkı, bölgedeki başka madencilik projelerinde de çalışabilme fırsatı bulabilecektir.” Yani bölge insanları artık maden çalışanları olarak görülüyor. Soma’da zeytin, üzüm, meyve bahçelerine sahip olan özgür çiftçilerin bugün mevt madenlerine mahkum edilmesi üzere.
“NEKROPOLİTİKA” YAHUT GÖZDEN ÇIKARILMIŞ İNSANLAR
Akademisyen Aslı Odman, Eko Eko Eko dokümanında çok hoş özetliyor: “Yaşanan süreç, kapitalizmin biopolitikadan, nekropolitikaya geçiş sürecidir. Biopolitika da devletin en büyük rolü kapitalizme vatandaş, asker ve personel üretmek. Bayanlar gürbüz çocuklar doğuracaklar, çok âlâ personel olacaklar. Birden fazla vakit bayan vücudu üzerinden giden bu biopolitikanın artık olmazsa olmazı nekropolitika. Yani büsbütün gözden çıkarılmış beşerler. Yeni tabiat yağmalarında, bir siyanürlü altın madeninde ya da HES yaparken, demirçelik tesislerinde olduğu üzere 500 kişinin çalıştırılmasına gerek yok. Kendi mukadderatlarına baksınlar ya da bakmasınlar, göç etsinler ya da etmesinler hani ‘disposable population’ diyorlar ya. Nitekim gözden çıkarılmış, emekçi olmasına bile müsaade verilmeyen çok önemli bir nüfus var.”
Yani artık bu topraklar üzerinde “GÖZDEN ÇIKARILMIŞ İNSANLAR” var. HARCANABİLİR NÜFUS olarak görülüyorlar.
Yüzlerce insanın yaşadığı, tarım ve hayvancılık yaptığı bir bölgeye gelip bu türlü bir işletme kuruluyor. Karakaya köyüne 350 metre, İkinci zehir barajı merkez alınırsa Kaymaz köyüne ise en fazla 1 km.
YILDA BİR MİLYAR LİTRE SU HARCIYOR
Tesisin saatte 110 ton (yıllık 1 MİLYON TON) kapasite ile çalışması öngörülüyor.
Kaymaz’daki üzere tank liçiyle yapılan siyanürlü altın madenciliğinde ton başına yaklaşık 1,5 kg siyanür kullanılıyor. (Bunu “Altın Ölüm” kitabında ayrıntılarıyla anlatıyoruz) Yani saatte 110 ton için 165 kg siyanürlü solüsyon kullanılıyor. Yani bir günde 2 bin 640 ton cevher işlenirken, 3 bin 960 kg siyanür solüsyonu kullanılıyor. Yani yılda 1500 ton siyanür kullanılıyor. Bunun manası da tesiste her yıl yaklaşık 1,5 ton dore altın üretiliyor. Zira bir ton dore altın için yaklaşık bin ton siyanür kullanılıyor.
Şirket üç kuyudan ayda 85 bin metreküp su çektiğini söylüyor. Yani 85 milyon litre. Yılda ise 1 milyon 20 bin metreküp su çekiyor. Yani bir yıl içinde 1 milyar 20 milyon litre su tüketen bir maden var kaşımızda. Zati su yoksulu olan bir tarım bölgesinde yüz milyonlarca litre su, siyanürlü altın madenciliği için zehirlenmektedir. Maden şirketi Eskişehir ve etrafında zati sonlu olan yeraltı su kaynaklarını zalimce tüketmektedir.
Sivrihisar’da yılda yaklaşık 27 bin ton kuru soğan üretiliyor. Bunun yanı sıra kabak, domates, karpuz, kavun, biber, buğday, arpa, yulaf, nohut ve kuru fasulye üretiliyor. Yaklaşık 12 bin büyükbaş hayvan var ve bunların 4 bini sağılıyor. 185 bin de koyun-keçi olmak üzere küçükbaş hayvancılık yapılıyor.
Yani bugün Eskişehir-Kaymaz’da 216 şahsa istihdam yaratıyoruz denilerek on binlerce insanın ömür alanları zehirlenmekte ve yok edilmektedir.